Al reizend doet Ton Kraayeveld de impressies op je terugvindt in zijn werk. Berlijn, Zimbabwe en Hongarije gaven hem beelden die hij, eenmaal terug, samenbrengt met herinneringen aan andere plekken en situaties. De gelaagdheid in zijn tekeningen maakt het mogelijk om verschillende ervaringen tot een nieuw beeld te maken.

Terugkerende koffers, kantoorinterieur, kledingstukken en hotellobbies bevolken een wereld die niet bestaat of soms zelfs botst met zichzelf, maar die wel een bepaalde werkelijkheid in zich draagt. Juist omdat er zoveel verschillende lagen in het werk zitten is er ruimte voor het hele scala, van eenvoudige registratie van objecten tot een maatschappijkritische benadering. Het is die combinatie van eenvoudig beeld en meervoudige betekenis die het werk spannend maakt.

De retrosfeer in zijn tekeningen zet de tijd stil; je kijkt naar iets dat in het verleden zou kunnen liggen, maar dat tegelijkertijd heel actueel is. Daardoor legt Kraayeveld de interpretatie van het beeld open voor de kijker.

Ook de tekeningen, schilderijen en grafiek mappen van Arie Berkulin tonen hem als een beeldhouwer in hart en nieren. Hij ontwikkelde zich in de loop der jaren tot een onverstoorbare solist die met grote monumentale gebaren de erkenning kreeg die hem toekwam. Op een rotonde vlak bij Eindhoven geeft zijn Swing nog steeds van perspectivische brille blijk.Na een objectiverende, constructivistische periode daagde het besef dat abstractie niet zaligmakend was. Gaandeweg sloop er een zekere speelsheid in Arie Berkulins idioom. Het elementaire vertoog van cirkels, driehoeken,parallellogrammen en ellipsen maakte plaats voor een figuratievere poëtica. Arie Berkulin heeft altijd met betrekkelijk eenvoudige middelen doel weten te treffen. Meer met minder is hem op het lijf geschreven.

Dat de tekenaar Melle de Boer en de Country Noir musicus John Dear Mowing Club in één en dezelfde persoon verenigd zijn, hoeft niemand te verbazen. Melle de Boer tekent als een bevlogen improvisator. De tekeningen zijn onnavolgbaar geestig. Ontmythologisering van rolmodellen en schoolvoorbeelden is het hoofdthema. Het obligate image van winnaars en verliezers wordt in een tragikomisch daglicht gesteld. Melle de Boer kent die beeldvorming maar al te goed van de computerspelletjes waaraan hij als kind verslingerd was. Hij doorbreekt de ban van monsters, schurken, redders, levels en scores. De kunstenaar schoeit de stof op een andere leest. In tekst en beeld strooit hij met nieuwe vondsten. De zijne. Heden en verleden vervloeien. Super Mario als gevallen aartsengel? Nou ja, waarom eigenlijk niet.

Martijn van Berkum maakt gebruik van verschillende technieken, maar is vooral tekenaar. Zijn getekende studies van structuren houden het midden tussen architectonisch en sculpturaal. Structuren worden door Van Berkum bestudeerd, verzameld, getekend en geordend. Zo heeft hij vijf categorieën aangelegd binnen de overkoepelende en veelbetekende titel Non-functional Structures.

Hij werkt vaak samen met andere kunstenaars. Zijn interesse voor constructie en  vooral ook deconstructie vindt je dan ook terug in foto’s van bouwplaatsen en steengroeves.

Van Berkum is een bijzonder vaardig tekenaar. Juist daardoor voel je vooral de bijna tastbare vormen. Door de plaatsing van Escher-achtige schaduwen ontglippen de details je, terwijl het geheel er zo logisch uitziet dat het bijna 3d wordt.  Van dichterbij zie je hoe trefzeker het potlood gehanteerd is.

In zijn tekeningen vindt Van Berkum de vrijheid om te (de)construeren in de vormen die zijn bouwstenen zijn. Ergens tussen samenvallen en uit elkaar spatten kloppen alle deeltjes in hun beweging. Misschien op weg naar architectuur, naar sculptuur, of naar bouwval. Niet voor niets wordt hij geïnspireerd door modernistische architectuur en de wereldverbeterende idealen die daaraan verbonden waren.

1 van serie van 4

(tekst Maartje Berendsen)

Het scheelde niet veel of Arie de Groot had in 1964 de beeldende kunst vaarwel gezegd. Die stap heeft hij gelukkig niet gezet. Wars van trends en modes ontwikkelde hij een handschrift dat opvalt door eenvoud, ingetogenheid en maatvoering. Met stippen, ruiten en sterren zet hij een grondplan op papier uit. De abstracte patronen tekent hij met potlood en krijt dwars door eerder aangebrachte perforaties heen. Die perforaties zijn zelf ook weer een soort tekeningen;ze geven vormen te zien die aan kledingstukken of mensen doen denken. Zo ontstaan er eigenlijk twee tekeningen die op elkaar inwerken. De interferentie is nu eens soepel, dan weer hortend. Arie de Groot gebruikt ook nog dingen die zich eigenlijk niet met tekenen laten rijmen, zoals kralen of doosjes. Uitproberen maar – zolang het houdt.

Sarah van der Pols werkt in gemengde technieken. Ze past uiteenlopende middelen toe: schroeivlekken, Oost-Indische inkt, acryl, pigmentstift, balpen en potlood. En dat doet ze bijna altijd in één kunstwerk, op zijde of papier. Zo merkt ze haar stroken en vellen als een volleerde tatoeëerster. Haar mensen zijn doorgaans kwetsbaar, de omstandigheden vaak kritiek. Donkere gedaantes met krijtwitte gezichten belichamen beladen momenten. Het röntgenogram op een zwart torso fascineert en verontrust. De personages lijken hun lot gelaten te dragen. In een ongastvrije werkelijkheid moeten zij proberen te aarden. Bedachtzaam ondergaan zij het korte oponthoud tussen geboorte en dood. Eens zal hun zilveren schaduw herrijzen als een feniks uit de as. Dit fundamentele inzicht brengt mentale kalmte. De rest is bijzaak.

Martijn van Berkum maakt gebruik van verschillende technieken, maar is vooral tekenaar. Zijn getekende studies van structuren houden het midden tussen architectonisch en sculpturaal. Structuren worden door Van Berkum bestudeerd, verzameld, getekend en geordend. Zo heeft hij vijf categorieën aangelegd binnen de overkoepelende en veelbetekende titel Non-functional Structures.

Hij werkt vaak samen met andere kunstenaars. Zijn interesse voor constructie en  vooral ook deconstructie vindt je dan ook terug in foto’s van bouwplaatsen en steengroeves.

Van Berkum is een bijzonder vaardig tekenaar. Juist daardoor voel je vooral de bijna tastbare vormen. Door de plaatsing van Escher-achtige schaduwen ontglippen de details je, terwijl het geheel er zo logisch uitziet dat het bijna 3d wordt.  Van dichterbij zie je hoe trefzeker het potlood gehanteerd is.

In zijn tekeningen vindt Van Berkum de vrijheid om te (de)construeren in de vormen die zijn bouwstenen zijn. Ergens tussen samenvallen en uit elkaar spatten kloppen alle deeltjes in hun beweging. Misschien op weg naar architectuur, naar sculptuur, of naar bouwval. Niet voor niets wordt hij geïnspireerd door modernistische architectuur en de wereldverbeterende idealen die daaraan verbonden waren.

1 van serie van 4

(tekst Maartje Berendsen)

De etsen en tekeningen van Kim Hospers nemen de multimediale manipulatie van kijklust als de maat. Daar is tegenwoordig alle reden toe. Onze beeldschermcultuur is van infotainment vergeven. Zetbazen van mondiale vermaaksindustrieën hebben hun visuele producties toegesneden op dramatisering, versimpeling en prikkeling. Met een immens aanbod van spektakel jagen de beelden kramers op aandacht. Spektakels dienen de kijkers met ‘gefictionaliseerde belevenissen’ te paaien. Of het nu gaat om hongersnood, een tsunami, dierenleed, een elfstedentocht of het weer,personality, seks, spanning en sensatie staan borg voor reuring. Bij Kim Hospers krijgt de imagineerder zijn trekken thuis.Met een treffende repliek in die ene ets of tekening weet hij zelfs nog de meest gelikte montages van geweld en verleiding te fnuiken.

Hebben wij de stadslandschappen van Rikkert Mullenders inderdaad aan zijn werk in de postbezorging te danken? Dat is tenminste wel de vraag die hij zelf – half gekscherend – opwerpt. Hoe dan ook, op een gegeven moment begon hij in zeefdruk en etsen met steden. Hij raakte er meer en meer van overtuigd dat dit onderwerp zijn bestemming was. Al doende werden de stadslandschappen gedetailleerder. De mateloze detaillering beantwoordt aan een hang naar spanning en sensatie. Rikkert Mullenders ervaart echte steden namelijk als tamelijk vervelend. Voor figuren als hij valt er maar bitter weinig te beleven. Zijn architectuur doorbreekt de sleur. In energieke lijnen schetst hij het alternatief. Van hem mogen stedelingen zich ongegeneerd uitleven. Zijn stad moet spetterend zijn.

De etsen en tekeningen van Kim Hospers nemen de multimediale manipulatie van kijklust als de maat. Daar is tegenwoordig alle reden toe. Onze beeldschermcultuur is van infotainment vergeven. Zetbazen van mondiale vermaaksindustrieën hebben hun visuele producties toegesneden op dramatisering, versimpeling en prikkeling. Met een immens aanbod van spektakel jagen de beelden kramers op aandacht. Spektakels dienen de kijkers met ‘gefictionaliseerde belevenissen’ te paaien. Of het nu gaat om hongersnood, een tsunami, dierenleed, een elfstedentocht of het weer,personality, seks, spanning en sensatie staan borg voor reuring. Bij Kim Hospers krijgt de imagineerder zijn trekken thuis.Met een treffende repliek in die ene ets of tekening weet hij zelfs nog de meest gelikte montages van geweld en verleiding te fnuiken

(tekst: Jan van Heemst)

Peter Otto schildert zijn schilderingen als beelden waar je tegenop kunt lopen en hij beeldhouwt zijn beelden als schilderingen waar je omheen kunt lopen. Ze zijn de fysieke reacties op zintuiglijke impressies en als zodanig roepen ze een ambivalente wereld op. Ze paren tegenstelling aan tegenstelling: duister en raadselachtig versus helder en delicaat,welbehagen versus ongemak, hoop versus vertwijfeling, tintelend genoegen versus hartgrondige afkeer. In weerwil van de wrijving zijn de elementen innig met elkaar verstrengeld. Niets heeft de overhand. De ambivalentie krijgt vaste vorm in verf, gips, brons en keramiek. Elke uitvoering is een tot de verbeelding sprekende mix van eigenschappen, variërend van de ruwe bewerking tot de gepolijste verfijning – een fremdkörper dat aanzet tot bewondering of verguizing.

(Interieur)architect Maxime Vink studeerde in 2018 cum laude af aan de Rotterdamse Academie voor Bouwkunst met het project ‘De herprofilering van de kunstacademie’. In dit onderzoek licht ze toe hoe de veranderende onderwijspraktijk en de inhoudelijke verschuivingen in de kunst van invloed zijn op de het gebruik van een gebouw. Ze pleit voor een kunstacademie die meer laat zien van de wijze waarop kunstenaars werken en daardoor de kunsten begrijpelijker en benaderbaar maakt.

De drie studies ‘Façade’ geven een dergelijk, mogelijk, ideaal gebouw en het gebruik ervan weer op drie verschillende momenten van de dag.

(tekst Maartje Berendsen)

Martijn te Winkel tekent, schildert en print al sinds jaar en dag alsof zijn leven ervan afhangt. Op zekere dag besloot hij aan een eenvoudige Bic genoeg te hebben. Balpen na balpen tekende hij leeg, het ene vel na het andere. Inktblauwe tekeningen rezen in manshoge stapels op. Na verloop van tijd bedaarde de monochrome furie en kwamen ook andere media in aanmerking. Nog altijd houdt Martijn te Winkel zich bezig met wat hem maar bezielt: familie, vrienden en vriendinnen, idolen, trends en lifestyles. Een los motief is meestal de katalysator van een heftig proces. Dat kan een Bob Dylan zijn, of een Kate Moss, zijn ex of zijn zoontje van twee. Martijn te Winkel is ook niet te beroerd om als playboybunny op te draven. Zijn imaginaire atelier is ruimhartig. Het gunt elk facet een werkzaam aandeel in de grote eenmansexhibitie.

De schilderijen en fotowerken van Burgert Koonijnendijk zijn de neerslag van een jarenlange omgang met de naïveteit van de kijker. Het werk maakt een toegankelijke indruk. De afbeeldingen zijn helder en herkenbaar. Burgert Koonijnendijk kent zijn klassieken. Hij loodst de toeschouwer een wereld binnen waarin matrozen nog zeebonken waren, boksersprijsvechters, coureurs snelheidsduivels en piloten aviateurs. Met speels gemak nemen zij de kijker voor zich in. Kijkt deze nauwkeuriger, dan doorziet hij de subtiele manipulatie. De ensembles van Burgert Koonijnendijk zijn allesbehalve naïef.Hij heeft het boek op de juiste bladzijde opgeslagen: “Hier stuiten we wellicht op de wortels van de gedachte dat de perspectief niets anders is dan een conventie en dus de wereld niet afbeeldt zoals zij is.” Een behartenswaardige opmerking.

Marjolijn van den Assem legt al tekenend een mentale pelgrimage af. Met pen, potlood en penseel bewandelt zij gebieden die zich in haar geheugen hebben gegrift. Als een gedreven gids voert zij de kijker met zich mee. Literatuur en filosofie –met name die van Nietzsche – leveren de nodige hand- en spandiensten. Soms is haar blikveld ruim en ontvouwt ze configuraties van luchten, bomen, struiken, gewassen, wegen, landerijen, heuvels, een hoeve, een rivier of een waterpartij. Vaak dringt zij verder door in de vegetatie ter plaatse. Dan wordt het oog getroffen door het onstuimige groeiproces van planten of bloemen. Het tiert dat het een aard heeft. Alles wordt nauwlettend geobserveerd en in zwarte gradaties op het witte papier uitgezet. Doorleefde reminiscenties, daar gaat het Marjolijn van den Assem om.

Justin Wijers ontleent de enscenering van zijn tekeningen dikwijls aan beelden van vreselijk geweld en andere onbevattelijke ellende op het internet. Lichamelijke contouren worden vaardig opgetuigd met ogenschijnlijke trivia:flarden tekst, florale motieven, lijnen, pictogrammen, krabbels. Opvallend is het gebruik van expressieve, soms uitgesproken psychedelische kleuren. Daarmee verleidt Justin Wijers de kijker zich voor even te verliezen in een voorstelling waarvan de gruwelijke portee hem eerst bij nader inzien plotseling duidelijk wordt. Hij tekent verschrikkelijk mooi om ons met de rauwe werkelijkheid te bestoken. Maar zijn tekeningen zijn wars van de sensatiezucht die kenmerkend is voor de dagelijkse exploitatie van menselijk leed in de media. Hij doet een beroep op gewaarwordingen die nog net niet volledig waren afgestompt. 

Overvolle vellen laten er geen twijfel over bestaan: dit zijn tekeningen van Koen Taselaar. Zijn potloden, fineliners en markers slaan werkelijk geen centimeter over. De arcering is alomtegenwoordig. Koen Taselaar werkt sinds een paar jaar aan platenhoezen en flyers van denkbeeldige bands. De tracklists van groepen als The Inside Jokers, Idiot Villages of The Overlappers zijn om te smullen. Het plezier spat ervan af. Begin en einde zijn zoek, voor of achter doet niet ter zake: dit is het zinderende leven waarin horen en zien je vergaat. Koen Taselaar heeft een krachtige antenne voor ruis en gekte.Voor elke oprisping heeft hij een actie paraat. Vaak ondersteunt hij het beeld met tekst. De vindingrijke typografie vergroot de anarchistische uitstraling van de tekening. Juist het woord ‘whaaam’ is daarvoor heel geschikt.

De tekeningen en schilderijen van Harold Linker grossieren in voosheid. Groezelige accenten laten niets aan duidelijkheidover: hier kraait de zonderling victorie. Foute karakters doen hun foute dingetjes in de plastic entourage van Linkerland.Een overgeseksualiseerde Bambi staat in vol ornaat te kijk. Een gulzige Knabbel doet zich te goed aan een Big Mac. Hetduivelspact tussen winstbejag en extravaganza wordt met logo’s en gadgets beklonken. Harold Linker kleurt ook zijngrote houtskooltekeningen met verf. De fluwelen schets valt aan polychrome branie ten prooi. Een kakelbonte stoet vanpapieren vogels, vlinders en bloemen zorgt voor extra drukte. De geest is uit de fles. De weergave van een museum metzwarte doeken aan de wand maakt een machteloze indruk. Tegen Harold Linkers oogappels is geen kruid gewassen

(tekst: Jan van Heemst)

Dat Kees Touw uit een schippersfamilie komt, is duidelijk in zijn tekeningen waar te nemen. Havens, sluizen, bruggen,terminals, rivieren en kanalen bepalen het beeld. Ze zijn met pen, potlood en pastelkrijt in kaart gebracht. Vanuit de lucht bezien zijn ze in fijn vertakte patronen opgenomen. Hier de vormen van een stroomgebied, daar de logistiek van laden en lossen. Ooit waren het reëel bestaande routes. Nu vormen zij samen de atlas waarin Kees Touw de herinneringen aanzijn jeugd bewaart, uit de jaren dat hij als kind meevoer op de binnenvaart. Daarvoor leunt hij mede op het logboek dat zijn vader achterliet. Talloze indrukken van toen zijn springlevend gebleven. Het imaginaire traject verschilt per tekening.Soms blijft het bij Nederland, dan weer gaat het diep Frankrijk in en via de Rijn terug. Altijd onderweg, overal en nergens thuis.

In het begin viel Jasper Budel op als lijdend voorwerp in een licht absurdistische act. Het televisietoestel waarop de maestro in hoogsteigen persoon met tranende ogen boven de uitjes in beeld verscheen, droop zelf eveneens van het vocht. Jasper Budel deed geen enkele poging het onbeholpen gedoe te maskeren; integendeel, het hoorde erbij.Vervolgens was hij nog nadrukkelijker in een serie delicate houtskooldoeken aanwezig. Daar is het vege lijf in het geding.Zijn lichaam kronkelt zich over een vloer waarop een met houtskoolstof geprepareerde lap is vastgezet. De beweging stokt in een vaal na beeld op het doek. Het effect is ongemeen tactiel. Het houtskool houdt de beroering zorgvuldig vast.Het schilderslinnen is een wade die de sporen van de handeling als stoffelijk overschot tentoonstelt.

Martijn van Berkum maakt gebruik van verschillende technieken, maar is vooral tekenaar. Zijn getekende studies van structuren houden het midden tussen architectonisch en sculpturaal. Structuren worden door Van Berkum bestudeerd, verzameld, getekend en geordend. Zo heeft hij vijf categorieën aangelegd binnen de overkoepelende en veelbetekende titel Non-functional Structures.

Hij werkt vaak samen met andere kunstenaars. Zijn interesse voor constructie en  vooral ook deconstructie vindt je dan ook terug in foto’s van bouwplaatsen en steengroeves.

Van Berkum is een bijzonder vaardig tekenaar. Juist daardoor voel je vooral de bijna tastbare vormen. Door de plaatsing van Escher-achtige schaduwen ontglippen de details je, terwijl het geheel er zo logisch uitziet dat het bijna 3d wordt.  Van dichterbij zie je hoe trefzeker het potlood gehanteerd is.

In zijn tekeningen vindt Van Berkum de vrijheid om te (de)construeren in de vormen die zijn bouwstenen zijn. Ergens tussen samenvallen en uit elkaar spatten kloppen alle deeltjes in hun beweging. Misschien op weg naar architectuur, naar sculptuur, of naar bouwval. Niet voor niets wordt hij geïnspireerd door modernistische architectuur en de wereldverbeterende idealen die daaraan verbonden waren.

1 van serie van 4

(tekst Maartje Berendsen)

Maria Ikonomopoulou draagt Griekenland en Nederland in zich. Met haar grootmoeder en het diverse werk van haar handen als heldin beheerst ze oude ambachtstechnieken zoals gedetailleerd knipwerk en borduren op iedere ondergrond. De natuur uit haar jeugd is gebleven. Bloemen, guirlandes en letters/woorden stromen in eindeloze patronen, soms als achtergrond voor een andere afbeelding, soms als onderwerp, soms als bouwsteen of symbool voor een haal ander verhaal.

De kern van haar werk is de vraag naar het evenwicht tussen collectief en individu. Dat komt ook naar voren in haar onderzoek naar hoe mensen de (openbare ruimte van) de stad gebruiken. Hier spelen ook de gevolgen van de crisis in haar geboorteland die haar bezighouden een grote rol. Griekse kranten, met niet al te vrolijk nieuws, worden al bordurend verwerkt tot nieuwe berichten van een andere wereld.

Ontmoetingen tussen mensen in haar werk zijn rijk, maar kwetsbaar. De ruimte tussen mensen is opgevuld. Vaak zijn de personen in beeld van elkaar gescheiden door een geborduurde barrière van wat lijkt op bloemen of watervallen. Of is het juist een verbinding? Het Griekse collectief en het Nederlandse individualisme komen samen.

Ikonomopoulou stelt vragen, maar doet dat op zachte toon. Meer alsof ze je oproept om je te buigen over de schoonheid van en tussen mensen dan alsof ze je tot de orde roept. En in de tussentijd opent haar werk een nieuwe laag van geduld en rust.

Barbara Helmer tekent onnatuurlijke natuur. Zij werkt naar uitvergrotingen van eigen foto’s: opnames in het voorbijgaan,van landschappen met terloopse sporen van menselijke activiteit. De potloodtekeningen zijn gestapeld; eerst kleur, dan grafiet. Die grijze deklaag tempert het gamma, zoals de avondnevel het late daglicht omfloerst. Onnatuurlijke natuur is het post romantische Arcadië ergens ter hoogte van een pleisterplaats aan de snelweg langs de Veluwezoom. Het panorama past mooi in het frame van de voorruit. Maar in de versie van Barbara Helmer verenigen dag en nacht zich opnieuw tot een elegie. De sensitieve nuancering van de tekening orkestreert gevoelens van vervreemding en bevreemding. De invallende schemering stemt ondefinieerbaar weemoedig. Dit kunstige landschap is een welkome stand-in van ongerepte natuur.

Hebben wij de stadslandschappen van Rikkert Mullenders inderdaad aan zijn werk in de postbezorging te danken? Dat is tenminste wel de vraag die hij zelf – half gekscherend – opwerpt. Hoe dan ook, op een gegeven moment begon hij in zeefdruk en etsen met steden. Hij raakte er meer en meer van overtuigd dat dit onderwerp zijn bestemming was. Al doende werden de stadslandschappen gedetailleerder. De mateloze detaillering beantwoordt aan een hang naar spanningen sensatie. Rikkert Mullenders ervaart echte steden namelijk als tamelijk vervelend. Voor figuren als hij valt er maar bitter weinig te beleven. Zijn architectuur doorbreekt de sleur. In energieke lijnen schetst hij het alternatief. Van hem mogen stedelingen zich ongegeneerd uitleven. Zijn stad moet spetterend zijn.

Where trees don’t die

During the Permian period, the geological era between 300 and 250 million years ago, the Calamites Suckowi becomes extinct. This tree-like plant belongs to the Calamites genus and could grow to be as high as 30 meters in length. It is their fossils that tell us that the trunk appeared almost bamboo-like, lined with vertical ribbing.

She has no siblings. The many moves during her childhood left her unable to cement any friendships. Anouk Griffioen was a solitary creature and remains one today. In her studio in downtown Rotterdam where cars and pedestrians whizz past, she has created a forest where she can find stillness and quiet. The walls are covered in huge sheets of paper that used to be pristinely white. Now, millions of tiny charcoal lines later, a colorless forest emerges.

Upon entering – don’t take your shoes off, you’ll be covered in charcoal dust – it is like my brain has lost its ability to perceive the color green. Trunks and shoots climb the walls. The forest doesn’t quite reach the ceiling – the stepladder to fix the sheets to the walls only has five steps. The branches are pitch black, the leaves a dark gray because she ever so slightly eased the pressure on the charcoal, the veins so light they only emerge when your nose is practically touching the paper. Griffioen even manages to draw in white by leaving bits of the paper untouched, in order to create flower buds.

The trees don’t die here. Erasing is taboo, which means that every line is eternal. Falling leaves will never find their way to the ground, grass won’t be trod on. Under this layer of fixative, Griffioen is conserving nature – from the gardens designed by Piet Oudolf in New York to the nearest dog walking patch – for eternity.

The beech tree, also known as Fagus Sylvatica, is a genus of deciduous trees in the family Fagaceae. Because of deforestation and drought in the 21st century the beech tree was last seen in the year 2189. The distinctive curves of the beech leaf and its smooth, think bark will forever be conserved in the drawings made by Anouk Griffioen.

Ellis Kat

Martijn van Berkum maakt gebruik van verschillende technieken, maar is vooral tekenaar. Zijn getekende studies van structuren houden het midden tussen architectonisch en sculpturaal. Structuren worden door Van Berkum bestudeerd, verzameld, getekend en geordend. Zo heeft hij vijf categorieën aangelegd binnen de overkoepelende en veelbetekende titel Non-functional Structures.

Hij werkt vaak samen met andere kunstenaars. Zijn interesse voor constructie en  vooral ook deconstructie vindt je dan ook terug in foto’s van bouwplaatsen en steengroeves.

Van Berkum is een bijzonder vaardig tekenaar. Juist daardoor voel je vooral de bijna tastbare vormen. Door de plaatsing van Escher-achtige schaduwen ontglippen de details je, terwijl het geheel er zo logisch uitziet dat het bijna 3d wordt.  Van dichterbij zie je hoe trefzeker het potlood gehanteerd is.

In zijn tekeningen vindt Van Berkum de vrijheid om te (de)construeren in de vormen die zijn bouwstenen zijn. Ergens tussen samenvallen en uit elkaar spatten kloppen alle deeltjes in hun beweging. Misschien op weg naar architectuur, naar sculptuur, of naar bouwval. Niet voor niets wordt hij geïnspireerd door modernistische architectuur en de wereldverbeterende idealen die daaraan verbonden waren.

1 van serie van 4

(tekst Maartje Berendsen)

Peter Otto schildert zijn schilderingen als beelden waar je tegenop kunt lopen en hij beeldhouwt zijn beelden als schilderingen waar je omheen kunt lopen. Ze zijn de fysieke reacties op zintuiglijke impressies en als zodanig roepen ze een ambivalente wereld op. Ze paren tegenstelling aan tegenstelling: duister en raadselachtig versus helder en delicaat,welbehagen versus ongemak, hoop versus vertwijfeling, tintelend genoegen versus hartgrondige afkeer. In weerwil van de wrijving zijn de elementen innig met elkaar verstrengeld. Niets heeft de overhand. De ambivalentie krijgt vaste vorm in verf, gips, brons en keramiek. Elke uitvoering is een tot de verbeelding sprekende mix van eigenschappen, variërend van de ruwe bewerking tot de gepolijste verfijning – een fremdkörper dat aanzet tot bewondering of verguizing.

De surreële schilderijen en tekeningen van Otto Egberts stemmen niet bepaald vrolijk. De teneur is overwegend somber. Otto Egberts heeft zo zijn twijfels over de zin van het bestaan. Zijn mensen zijn uit wormstekig hout gesneden. Ze ogen kwetsbaar en wezensvreemd. Bijna altijd zijn ze alleen. Soms liggen ze op bed, besluiteloos en treurig. De treurnis valt ook aan de verf af te lezen. Grijstinten domineren. Gaandeweg zijn de mensen uit beeld geraakt. De afgelopen tijd is Otto Egberts eindeloos aan het schuren en gummen. Een vaalwit oppervlak toont de sporen van ingespannen arbeid. Zwoegend heeft de scepticus zich een weg naar een ijle expressiviteit gebaand. Het surreële is aangrijpend kale ruimtelijkheid geworden. Het beantwoordt aan niets anders dan aan de stuurloosheid van de inspanning. Alles is leegte.

De surreële schilderijen en tekeningen van Otto Egberts stemmen niet bepaald vrolijk. De teneur is overwegend somber. Otto Egberts heeft zo zijn twijfels over de zin van het bestaan. Zijn mensen zijn uit wormstekig hout gesneden. Ze ogen kwetsbaar en wezensvreemd. Bijna altijd zijn ze alleen. Soms liggen ze op bed, besluiteloos en treurig. De treurnis valt ook aan de verf af te lezen. Grijstinten domineren. Gaandeweg zijn de mensen uit beeld geraakt. De afgelopen tijd is Otto Egberts eindeloos aan het schuren en gummen. Een vaalwit oppervlak toont de sporen van ingespannen arbeid. Zwoegend heeft de scepticus zich een weg naar een ijle expressiviteit gebaand. Het surreële is aangrijpend kale ruimtelijkheid geworden. Het beantwoordt aan niets anders dan aan de stuurloosheid van de inspanning. Alles is leegte.

Al reizend doet Ton Kraayeveld de impressies op je terugvindt in zijn werk. Berlijn, Zimbabwe en Hongarije gaven hem beelden die hij, eenmaal terug, samenbrengt met herinneringen aan andere plekken en situaties. De gelaagdheid in zijn tekeningen maakt het mogelijk om verschillende ervaringen tot een nieuw beeld te maken.

Terugkerende koffers, kantoorinterieur, kledingstukken en hotellobbies bevolken een wereld die niet bestaat of soms zelfs botst met zichzelf, maar die wel een bepaalde werkelijkheid in zich draagt. Juist omdat er zoveel verschillende lagen in het werk zitten is er ruimte voor het hele scala, van eenvoudige registratie van objecten tot een maatschappijkritische benadering. Het is die combinatie van eenvoudig beeld en meervoudige betekenis die het werk spannend maakt.

De retrosfeer in zijn tekeningen zet de tijd stil; je kijkt naar iets dat in het verleden zou kunnen liggen, maar dat tegelijkertijd heel actueel is. Daardoor legt Kraayeveld de interpretatie van het beeld open voor de kijker.

Barbara Helmer tekent onnatuurlijke natuur. Zij werkt naar uitvergrotingen van eigen foto’s: opnames in het voorbijgaan,van landschappen met terloopse sporen van menselijke activiteit. De potloodtekeningen zijn gestapeld; eerst kleur, dan grafiet. Die grijze deklaag tempert het gamma, zoals de avondnevel het late daglicht omfloerst. Onnatuurlijke natuur is het post romantische Arcadië ergens ter hoogte van een pleisterplaats aan de snelweg langs de Veluwezoom. Het panorama past mooi in het frame van de voorruit. Maar in de versie van Barbara Helmer verenigen dag en nacht zich opnieuw tot een elegie. De sensitieve nuancering van de tekening orkestreert gevoelens van vervreemding en bevreemding. De invallende schemering stemt ondefinieerbaar weemoedig. Dit kunstige landschap is een welkome stand-in van ongerepte natuur.

Al reizend doet Ton Kraayeveld de impressies op je terugvindt in zijn werk. Berlijn, Zimbabwe en Hongarije gaven hem beelden die hij, eenmaal terug, samenbrengt met herinneringen aan andere plekken en situaties. De gelaagdheid in zijn tekeningen maakt het mogelijk om verschillende ervaringen tot een nieuw beeld te maken.

Terugkerende koffers, kantoorinterieur, kledingstukken en hotellobbies bevolken een wereld die niet bestaat of soms zelfs botst met zichzelf, maar die wel een bepaalde werkelijkheid in zich draagt. Juist omdat er zoveel verschillende lagen in het werk zitten is er ruimte voor het hele scala, van eenvoudige registratie van objecten tot een maatschappijkritische benadering. Het is die combinatie van eenvoudig beeld en meervoudige betekenis die het werk spannend maakt.

De retrosfeer in zijn tekeningen zet de tijd stil; je kijkt naar iets dat in het verleden zou kunnen liggen, maar dat tegelijkertijd heel actueel is. Daardoor legt Kraayeveld de interpretatie van het beeld open voor de kijker.

In haar tekeningen zinspeelt Juul Kraijer op een binnenwereld die ons weliswaar nabij is maar die zich niet een, twee,drie in kaart laat brengen. In houtskool of conté legt zij in zichzelf gekeerde gestaltes en portretten van jonge vrouwen vast. Met een psychografische trefzekerheid wordt een sfeer van meditatie en contemplatie opgeroepen. Het witte vlak accentueert de roerloosheid van haar frêle figuren. Er lijkt nauwelijks iets te gebeuren. Juul Kraijer is uiterst spaarzaam met kleur en achtergrond. Meestal volstaan de zwart tonen. Maar de onderhuidse toewijding is onloochenbaar. Poëtische hints als tongen, vogels, vissen, planten en bomen duiden op een innerlijke beleving die deze subtiele tekeningen hun intense zeggingskracht bezorgt. De ascetische volharding loont de moeite: oefening baart kunst.

De tekeningen van Henri Jacobs zijn vensters op een denkbeeldig interieur. Zij bieden zicht op vertrekken waarin zich van alles en nog wat afspeelt. Er zijn rekwisieten, er zijn menselijke gestaltes en af en toe zijn er flarden tekst. De compositie wekt vage vermoedens. De aankleding zweemt naar iets bekends maar is toch eerder verdichtend dan verklarend. Soms zijn de tekeningen verbonden met andere tekeningen, soms refereren ze aan kunstgeschiedenis, soms staan ze op zichzelf. Thema en techniek variëren. Henri Jacobs maakt gebruik van aquarel, potlood en inkt. Bovendien mengt hij figuratie met non-figuratie. Geregeld overschrijft hij uitgekraste notities met een nieuwe – een palimpsest. De tekeningen geven uiting aan innerlijke monologen, theatrale visioenen en sensuele fantasieën. Alleen de tekenaar weet naar aanleiding waarvan ze zijn opgetekend.

Ditty Ketting staat bekend om haar kleurrijke gerasterde of gestreepte schilderijen. Ze legt zichzelf formele regels op: alle kleuren komen uit een kleurencirkel met 14 basiskleuren die met zwart of wit verduisterd of verlicht kunnen worden, in alleen verticale en horizontale lijnen en vlakken. Dat levert een oneindige hoeveelheid mogelijkheden op die ze consistent onderzoekt en uitwerkt. Ieder werk is steeds volkomen anders in kleur, kleurverloop, verzadiging, lijnen, rasters en vlakken en lijkt een andere gemoedsuitdrukking weer te geven. Uit de totale abstractie barsten soms schaduwen, raampartijen van wolkenkrabbers, zonnestralen. Niet dat Ketting dat schildert, integendeel…maar haar werk nodigt uit tot associëren.

In de titels vind je daar niets van terug: haar werk is gewoon genummerd.

Hoe systematisch het ook mag lijken; het is wel berekend, maar nooit berekenend.

Ketting schept een wereld waarin kleuren samenwerken of elkaar naar het leven staan, waar lijnen elkaar raken zonder dat je weet of ze voor- of achterlangs kruisen. Doordat de lijnen en vlakken pas door het einde van het linnen beëindigd worden, vind je blik geen rustpunt maar blijft zoeken in het netwerk.

Map met 10 editieprints, MK Edition Blauw.

Aangekocht via Stichting MK Award, een initiatief van een aantal nauw betrokkenen bij de voormalige MKgalerie Rotterdam/Berlin van Emmo Grofsmid en Karmin Kartowikromo, die op 6 juni 2011 bij een auto-ongeluk op het leven kwamen. De Kunstcommissie Hogeschool Rotterdam heeft 1 van de drie luxe editieportfolio’s aangekocht in een gelimiteerde oplage van 40, met prints van 10 gerenommeerde kunstenaars die verbonden waren aan de voormalige MKgalerie Rotterdam/Berlin.

(Interieur)architect Maxime Vink studeerde in 2018 cum laude af aan de Rotterdamse Academie voor Bouwkunst met het project ‘De herprofilering van de kunstacademie’. In dit onderzoek licht ze toe hoe de veranderende onderwijspraktijk en de inhoudelijke verschuivingen in de kunst van invloed zijn op de het gebruik van een gebouw. Ze pleit voor een kunstacademie die meer laat zien van de wijze waarop kunstenaars werken en daardoor de kunsten begrijpelijker en benaderbaar maakt.

De drie studies ‘Façade’ geven een dergelijk, mogelijk, ideaal gebouw en het gebruik ervan weer op drie verschillende momenten van de dag.

(tekst Maartje Berendsen)

Al reizend doet Ton Kraayeveld de impressies op je terugvindt in zijn werk. Berlijn, Zimbabwe en Hongarije gaven hem beelden die hij, eenmaal terug, samenbrengt met herinneringen aan andere plekken en situaties. De gelaagdheid in zijn tekeningen maakt het mogelijk om verschillende ervaringen tot een nieuw beeld te maken.

Terugkerende koffers, kantoorinterieur, kledingstukken en hotellobbies bevolken een wereld die niet bestaat of soms zelfs botst met zichzelf, maar die wel een bepaalde werkelijkheid in zich draagt. Juist omdat er zoveel verschillende lagen in het werk zitten is er ruimte voor het hele scala, van eenvoudige registratie van objecten tot een maatschappijkritische benadering. Het is die combinatie van eenvoudig beeld en meervoudige betekenis die het werk spannend maakt.

De retrosfeer in zijn tekeningen zet de tijd stil; je kijkt naar iets dat in het verleden zou kunnen liggen, maar dat tegelijkertijd heel actueel is. Daardoor legt Kraayeveld de interpretatie van het beeld open voor de kijker.

Where trees don’t die

Dit werk van Anouk is speciaal in opdracht van Hogeschool Rotterdam gemaakt voor het nieuwe C-gebouw aan de Kralingse Zoom.

Hebben wij de stadslandschappen van Rikkert Mullenders inderdaad aan zijn werk in de postbezorging te danken? Dat is tenminste wel de vraag die hij zelf – half gekscherend – opwerpt. Hoe dan ook, op een gegeven moment begon hij in zeefdruk en etsen met steden. Hij raakte er meer en meer van overtuigd dat dit onderwerp zijn bestemming was. Al doende werden de stadslandschappen gedetailleerder. De mateloze detaillering beantwoordt aan een hang naar spanning en sensatie. Rikkert Mullenders ervaart echte steden namelijk als tamelijk vervelend. Voor figuren als hij valt er maar bitter weinig te beleven. Zijn architectuur doorbreekt de sleur. In energieke lijnen schetst hij het alternatief. Van hem mogen stedelingen zich ongegeneerd uitleven. Zijn stad moet spetterend zijn.

(Interieur)architect Maxime Vink studeerde in 2018 cum laude af aan de Rotterdamse Academie voor Bouwkunst met het project ‘De herprofilering van de kunstacademie’. In dit onderzoek licht ze toe hoe de veranderende onderwijspraktijk en de inhoudelijke verschuivingen in de kunst van invloed zijn op de het gebruik van een gebouw. Ze pleit voor een kunstacademie die meer laat zien van de wijze waarop kunstenaars werken en daardoor de kunsten begrijpelijker en benaderbaar maakt.

De drie studies ‘Façade’ geven een dergelijk, mogelijk, ideaal gebouw en het gebruik ervan weer op drie verschillende momenten van de dag.

(tekst Maartje Berendsen)

Al reizend doet Ton Kraayeveld de impressies op je terugvindt in zijn werk. Berlijn, Zimbabwe en Hongarije gaven hem beelden die hij, eenmaal terug, samenbrengt met herinneringen aan andere plekken en situaties. De gelaagdheid in zijn tekeningen maakt het mogelijk om verschillende ervaringen tot een nieuw beeld te maken.

Terugkerende koffers, kantoorinterieur, kledingstukken en hotellobbies bevolken een wereld die niet bestaat of soms zelfs botst met zichzelf, maar die wel een bepaalde werkelijkheid in zich draagt. Juist omdat er zoveel verschillende lagen in het werk zitten is er ruimte voor het hele scala, van eenvoudige registratie van objecten tot een maatschappijkritische benadering. Het is die combinatie van eenvoudig beeld en meervoudige betekenis die het werk spannend maakt.

De retrosfeer in zijn tekeningen zet de tijd stil; je kijkt naar iets dat in het verleden zou kunnen liggen, maar dat tegelijkertijd heel actueel is. Daardoor legt Kraayeveld de interpretatie van het beeld open voor de kijker.

De tekeningen van Henri Jacobs zijn vensters op een denkbeeldig interieur. Zij bieden zicht op vertrekken waarin zich van alles en nog wat afspeelt. Er zijn rekwisieten, er zijn menselijke gestaltes en af en toe zijn er flarden tekst. De compositie wekt vage vermoedens. De aankleding zweemt naar iets bekends maar is toch eerder verdichtend dan verklarend. Soms zijn de tekeningen verbonden met andere tekeningen, soms refereren ze aan kunstgeschiedenis, soms staan ze op zichzelf. Thema en techniek variëren. Henri Jacobs maakt gebruik van aquarel, potlood en inkt. Bovendien mengt hij figuratie met non-figuratie. Geregeld overschrijft hij uitgekraste notities met een nieuwe – een palimpsest. De tekeningen geven uiting aan innerlijke monologen, theatrale visioenen en sensuele fantasieën. Alleen de tekenaar weet naar aanleiding waarvan ze zijn opgetekend.

Hebben wij de stadslandschappen van Rikkert Mullenders inderdaad aan zijn werk in de postbezorging te danken? Dat is tenminste wel de vraag die hij zelf – half gekscherend – opwerpt. Hoe dan ook, op een gegeven moment begon hij in zeefdruk en etsen met steden. Hij raakte er meer en meer van overtuigd dat dit onderwerp zijn bestemming was. Al doende werden de stadslandschappen gedetailleerder. De mateloze detaillering beantwoordt aan een hang naar spanningen sensatie. Rikkert Mullenders ervaart echte steden namelijk als tamelijk vervelend. Voor figuren als hij valt er maar bitter weinig te beleven. Zijn architectuur doorbreekt de sleur. In energieke lijnen schetst hij het alternatief. Van hem mogen stedelingen zich ongegeneerd uitleven. Zijn stad moet spetterend zijn.

Jeanne Rombouts is met het land vergroeid. Haar tekenvellen zijn ruim bemeten percelen waarop grondstroken, kleilagen,stronken, kluiten, voren, struikhout, bladerhopen en wortelstelsels in zwartzijden contrasten van hun aanwezigheid blijk geven. De aardsheid is tastbaar. Toch is ook het landschap van Jeanne Rombouts het wijdse Flevoland dat zijn uiterlijk heeft te danken aan een leger van consultants, ontwikkelaars en pioniers. Maar bij haar zijn het niet de taluds, de graansilo’s en de hoogspanningsleidingen die de wijdsheid benadrukken; voor de wijdsheid volstaat de leegte van het witte papier. Des te sterker frappeert de concentratie op wat zich in de marge van de landschapsinrichting voordoet –langs de kant van een weg, in een hoek van een akker of aan de rand van een vaart. En altijd op de bodem.

In 1998 vroeg Profielen, het onafhankelijke magazine van de Hogeschool Rotterdam, Han Hoogerbrugge om een beeldverhaal. Het werd een serie over de zeven hoofdzonden. De zondaar was Han Hoogerbrugge’s alter ego, een neurotisch heerschap in zwart pak dat maling heeft aan de rest. Deze ‘Han Hoogerbrugge’ is inmiddels een bekende Nederlander, prominent aanwezig in kranten, bladen, musea, galeries en op internet. Het besnorde personage staat garant voor onhebbelijke obsessies en bizarre situaties. Hij is het boegbeeld van een bijdetijdse kunstenaarspraktijk waarin de grenzen tussen hoog en laag zijn geslecht. In klare lijnen peilt Han Hoogerbrugge de dromen, verwachtingen,ervaringen en angsten van zijn evenbeeld. De kleine demon blijft werkelijk niets bespaard.

Al reizend doet Ton Kraayeveld de impressies op je terugvindt in zijn werk. Berlijn, Zimbabwe en Hongarije gaven hem beelden die hij, eenmaal terug, samenbrengt met herinneringen aan andere plekken en situaties. De gelaagdheid in zijn tekeningen maakt het mogelijk om verschillende ervaringen tot een nieuw beeld te maken.

Terugkerende koffers, kantoorinterieur, kledingstukken en hotellobbies bevolken een wereld die niet bestaat of soms zelfs botst met zichzelf, maar die wel een bepaalde werkelijkheid in zich draagt. Juist omdat er zoveel verschillende lagen in het werk zitten is er ruimte voor het hele scala, van eenvoudige registratie van objecten tot een maatschappijkritische benadering. Het is die combinatie van eenvoudig beeld en meervoudige betekenis die het werk spannend maakt.

De retrosfeer in zijn tekeningen zet de tijd stil; je kijkt naar iets dat in het verleden zou kunnen liggen, maar dat tegelijkertijd heel actueel is. Daardoor legt Kraayeveld de interpretatie van het beeld open voor de kijker.

De tekeningen van Henri Jacobs zijn vensters op een denkbeeldig interieur. Zij bieden zicht op vertrekken waarin zich van alles en nog wat afspeelt. Er zijn rekwisieten, er zijn menselijke gestaltes en af en toe zijn er flarden tekst. De compositie wekt vage vermoedens. De aankleding zweemt naar iets bekends maar is toch eerder verdichtend dan verklarend. Soms zijn de tekeningen verbonden met andere tekeningen, soms refereren ze aan kunstgeschiedenis, soms staan ze op zichzelf. Thema en techniek variëren. Henri Jacobs maakt gebruik van aquarel, potlood en inkt. Bovendien mengt hij figuratie met non-figuratie. Geregeld overschrijft hij uitgekraste notities met een nieuwe – een palimpsest. De tekeningen geven uiting aan innerlijke monologen, theatrale visioenen en sensuele fantasieën. Alleen de tekenaar weet naar aanleiding waarvan ze zijn opgetekend.

Dat de tekenaar Melle de Boer en de Country Noir musicus John Dear Mowing Club in één en dezelfde persoon verenigd zijn, hoeft niemand te verbazen. Melle de Boer tekent als een bevlogen improvisator. De tekeningen zijn onnavolgbaar geestig. Ontmythologisering van rolmodellen en schoolvoorbeelden is het hoofdthema. Het obligate image van winnaars en verliezers wordt in een tragikomisch daglicht gesteld. Melle de Boer kent die beeldvorming maar al te goed van de computerspelletjes waaraan hij als kind verslingerd was. Hij doorbreekt de ban van monsters, schurken, redders, levels en scores. De kunstenaar schoeit de stof op een andere leest. In tekst en beeld strooit hij met nieuwe vondsten. De zijne. Heden en verleden vervloeien. Super Mario als gevallen aartsengel? Nou ja, waarom eigenlijk niet.

De surreële schilderijen en tekeningen van Otto Egberts stemmen niet bepaald vrolijk. De teneur is overwegend somber. Otto Egberts heeft zo zijn twijfels over de zin van het bestaan. Zijn mensen zijn uit wormstekig hout gesneden. Ze ogen kwetsbaar en wezensvreemd. Bijna altijd zijn ze alleen. Soms liggen ze op bed, besluiteloos en treurig. De treurnis valt ook aan de verf af te lezen. Grijstinten domineren. Gaandeweg zijn de mensen uit beeld geraakt. De afgelopen tijd is Otto Egberts eindeloos aan het schuren en gummen. Een vaalwit oppervlak toont de sporen van ingespannen arbeid. Zwoegend heeft de scepticus zich een weg naar een ijle expressiviteit gebaand. Het surreële is aangrijpend kale ruimtelijkheid geworden. Het beantwoordt aan niets anders dan aan de stuurloosheid van de inspanning. Alles is leegte.

Map met 10 editieprints, MK Edition Blauw.

Aangekocht via Stichting MK Award, een initiatief van een aantal nauw betrokkenen bij de voormalige MKgalerie Rotterdam/Berlin van Emmo Grofsmid en Karmin Kartowikromo, die op 6 juni 2011 bij een auto-ongeluk op het leven kwamen. De Kunstcommissie Hogeschool Rotterdam heeft 1 van de drie luxe editieportfolio’s aangekocht in een gelimiteerde oplage van 40, met prints van 10 gerenommeerde kunstenaars die verbonden waren aan de voormalige MKgalerie Rotterdam/Berlin.

Hebben wij de stadslandschappen van Rikkert Mullenders inderdaad aan zijn werk in de postbezorging te danken? Dat is tenminste wel de vraag die hij zelf – half gekscherend – opwerpt. Hoe dan ook, op een gegeven moment begon hij in zeefdruk en etsen met steden. Hij raakte er meer en meer van overtuigd dat dit onderwerp zijn bestemming was. Al doende werden de stadslandschappen gedetailleerder. De mateloze detaillering beantwoordt aan een hang naar spanningen sensatie. Rikkert Mullenders ervaart echte steden namelijk als tamelijk vervelend. Voor figuren als hij valt er maar bitter weinig te beleven. Zijn architectuur doorbreekt de sleur. In energieke lijnen schetst hij het alternatief. Van hem mogen stedelingen zich ongegeneerd uitleven. Zijn stad moet spetterend zijn.

Barbara Helmer tekent onnatuurlijke natuur. Zij werkt naar uitvergrotingen van eigen foto’s: opnames in het voorbijgaan,van landschappen met terloopse sporen van menselijke activiteit. De potloodtekeningen zijn gestapeld; eerst kleur, dan grafiet. Die grijze deklaag tempert het gamma, zoals de avondnevel het late daglicht omfloerst. Onnatuurlijke natuur is het post romantische Arcadië ergens ter hoogte van een pleisterplaats aan de snelweg langs de Veluwezoom. Het panorama past mooi in het frame van de voorruit. Maar in de versie van Barbara Helmer verenigen dag en nacht zich opnieuw tot een elegie. De sensitieve nuancering van de tekening orkestreert gevoelens van vervreemding en bevreemding. De invallende schemering stemt ondefinieerbaar weemoedig. Dit kunstige landschap is een welkome stand-in van ongerepte natuur.

De tekeningen en schilderijen van Harold Linker grossieren in voosheid. Groezelige accenten laten niets aan duidelijkheidover: hier kraait de zonderling victorie. Foute karakters doen hun foute dingetjes in de plastic entourage van Linkerland.Een overgeseksualiseerde Bambi staat in vol ornaat te kijk. Een gulzige Knabbel doet zich te goed aan een Big Mac. Hetduivelspact tussen winstbejag en extravaganza wordt met logo’s en gadgets beklonken. Harold Linker kleurt ook zijngrote houtskooltekeningen met verf. De fluwelen schets valt aan polychrome branie ten prooi. Een kakelbonte stoet vanpapieren vogels, vlinders en bloemen zorgt voor extra drukte. De geest is uit de fles. De weergave van een museum metzwarte doeken aan de wand maakt een machteloze indruk. Tegen Harold Linkers oogappels is geen kruid gewassen

(tekst: Jan van Heemst)

Het scheelde niet veel of Arie de Groot had in 1964 de beeldende kunst vaarwel gezegd. Die stap heeft hij gelukkig niet gezet. Wars van trends en modes ontwikkelde hij een handschrift dat opvalt door eenvoud, ingetogenheid en maatvoering. Met stippen, ruiten en sterren zet hij een grondplan op papier uit. De abstracte patronen tekent hij met potlood en krijt dwars door eerder aangebrachte perforaties heen. Die perforaties zijn zelf ook weer een soort tekeningen;ze geven vormen te zien die aan kledingstukken of mensen doen denken. Zo ontstaan er eigenlijk twee tekeningen die op elkaar inwerken. De interferentie is nu eens soepel, dan weer hortend. Arie de Groot gebruikt ook nog dingen die zich eigenlijk niet met tekenen laten rijmen, zoals kralen of doosjes. Uitproberen maar – zolang het houdt.

Al reizend doet Ton Kraayeveld de impressies op je terugvindt in zijn werk. Berlijn, Zimbabwe en Hongarije gaven hem beelden die hij, eenmaal terug, samenbrengt met herinneringen aan andere plekken en situaties. De gelaagdheid in zijn tekeningen maakt het mogelijk om verschillende ervaringen tot een nieuw beeld te maken.

Terugkerende koffers, kantoorinterieur, kledingstukken en hotellobbies bevolken een wereld die niet bestaat of soms zelfs botst met zichzelf, maar die wel een bepaalde werkelijkheid in zich draagt. Juist omdat er zoveel verschillende lagen in het werk zitten is er ruimte voor het hele scala, van eenvoudige registratie van objecten tot een maatschappijkritische benadering. Het is die combinatie van eenvoudig beeld en meervoudige betekenis die het werk spannend maakt.

De retrosfeer in zijn tekeningen zet de tijd stil; je kijkt naar iets dat in het verleden zou kunnen liggen, maar dat tegelijkertijd heel actueel is. Daardoor legt Kraayeveld de interpretatie van het beeld open voor de kijker.

Hebben wij de stadslandschappen van Rikkert Mullenders inderdaad aan zijn werk in de postbezorging te danken? Dat is tenminste wel de vraag die hij zelf – half gekscherend – opwerpt. Hoe dan ook, op een gegeven moment begon hij in zeefdruk en etsen met steden. Hij raakte er meer en meer van overtuigd dat dit onderwerp zijn bestemming was. Al doende werden de stadslandschappen gedetailleerder. De mateloze detaillering beantwoordt aan een hang naar spanning en sensatie. Rikkert Mullenders ervaart echte steden namelijk als tamelijk vervelend. Voor figuren als hij valt er maar bitter weinig te beleven. Zijn architectuur doorbreekt de sleur. In energieke lijnen schetst hij het alternatief. Van hem mogen stedelingen zich ongegeneerd uitleven. Zijn stad moet spetterend zijn.